Tag: ontdekken

Goed. Dat ik als fanatieke racefietser na deze operatie even uit de running zou zijn, was helemaal oké. Voor het goede doel: na tweeënhalf jaar eindelijk weer een pijnloze schouder en fatsoenlijk kunnen slapen ‘s nachts! De sport die mij naast mijn drukke werk- en privéleven ontspanning biedt, zou ik dit seizoen niet meer kunnen beoefenen. Dan maar mentale rust gaan pakken en op een andere manier mijn lichamelijke ontspanning ontdekken.

Dat ik zes weken met m’n rechter-, ja echt, rechterarm dag en nacht in een soort mitella moest, was ook ingecalculeerd. Ik kon wel bedenken dat toiletpapier van een klemmende toiletrolhouder scheuren met links niet handig zou zijn. Broeken met knopen ook niet. Telefoons die aan een oplaadsnoer moeten niet. Na de verhuizing jeukende handen die meubels willen opknappen ook niet. Alle flessen en tubes met doppen ook niet. Je haar laten groeien totdat het in een staart kan niet. En benen met beharing al helemaal niet.
Allemaal dingen waar ik wel over na heb gedacht. Ik laat niet zo snel iets aan het toeval over, houd van een gedegen voorbereiding en tja, nadenken en alvast wat maatregelen nemen maakt toch dat je voldoende voorbereid bent? Totdat ik het ging ervaren …

Het touwtje van het nachtlampje rechts naast mijn bed met de tenen van mijn linkervoet (ja, met mijn benen ben ik wél links en lenig) aantrekken om het licht uit te doen omdat ik niet over mijn rechterschouder kan rollen, stond bijvoorbeeld niet in dat script. Al de frustraties die ik gedurende een dag als cadeautje toegereikt krijg ook niet. Ik dacht dat ik aardig uitgebalanceerd deze periode inging. Blijkbaar komt daar storing in als ik afhankelijk word van anderen. Ik wíst dat ik om hulp zou moeten vragen, maar alles wat ik met links kon doen, wilde ik graag zelf doen. Totdat mijn linkerarm aan de bel trok met de mededeling: ‘Ik maak overuren, het wordt me te veel, als dat zo doorgaat meld ik me ziek.’

Oké, dat moet dus anders. Mijn bezoek netjes vragen of ze een kop koffie willen en zodra ze ‘ja’ zeggen meteen even meedelen dat ze de koffie zelf mogen zetten. Dat zit niet in me, maar zal nu wel moeten … Deze week heb ik genoeg tijd voor reflectie gehad aangezien ik nog niet kon werken omdat de morfine in de narcose het nog te gezellig vond in mijn lichaam. Ik kwam tot een confronterende ontdekking. Thema’s als ‘hulp vragen’, ‘grenzen aangeven om balans te houden’ en ‘de lat hoog leggen’ zijn vaak onderwerp van gesprek in mijn praktijkruimte. En nu zijn het stiekem alle drie ineens weer even mijn eigen thema’s. Hoera, ik kan hier iets uit leren, maar heb ik daar wel zin in? Ach ja, ik ga de uitdaging maar aan. Heb ik een andere keuze? Ja. Maar is die gezond voor mij? Nee! Conclusie. Ik ga ontdekken wat wél werkt.

Dus lieve klanten die ik de komende weken live ga zien. Met m’n koppie is niets mis: voorbereiding op de momenten met jullie kan ik dus gewoon zelf doen. Mijn mond zit ook nog op de goede plek, dus ik blijf verrassende vragen stellen. Maar het o zo bijbehorende kopje koffie of thee zul je, net als de klanten die ik via Skype zie, zelf even moeten zetten.