Niet alles zelf willen doen…
Soms moet je het eventjes niet zelf willen doen. Al kwam ik een heel eind. Mei 2019 rolde het volgende uit mijn pen;
Bizar hoe je brein werkt. Daar waar ik heerlijk ontspannen het racefietsen op wilde pakken na de bevalling (augustus 2018) kwam ik weer op de Holterberg. Klimmen en lekker kapot gaan (sporters weten hoe heerlijk dat is) om daarna moe en voldaan weer huiswaarts te gaan. Dacht ik…
Ik was nog niet halverwege en ik ging al kapot. Mentaal dan. Totaal niet verwacht maar ik was tijdens het ‘stukgaan’ ineens bij de pittige bevalling inclusief spoedoperatie en de daaropvolgende 4 maanden waarin ik in de overlevingsstand heb gezeten. Totaal overprikkeld was ik toen. Mijn hele lichaam bleef vreselijk pijn doen en mijn energielevel was zeer laag. Het gevolg van de zondeval mocht wat mij betreft wel iets minder heftig…
Op die Holterberg kwam deze dreun uit onverwachte hoek. Zó het besef tijdens het omhoog worstelen dat ik dat afzien in die 4 maanden nooit meer mee wilde maken. Alles in mij riep ‘stap van die fiets af, waarom vrijwillig die pijn opzoeken’.
Oké, confrontatie en tranen. Het fietsen is niet meer hetzelfde als voorheen. Heerlijk met de kerels mee en ‘diep gaan’. Ontzettend afzien en daar achteraf van genieten. Ik ben niet afgestapt maar de euforie was ver te zoeken. ‘Help, ik kan niet meer genieten van het fietsen’! Ik hoopte dat het eenmalig was, maar helaas. Bij klimmen in de Ardennen en Duitsland ervoer ik hetzelfde. Tijdens het fietsen daar dacht ik; ‘oké, waar doe ik het dan voor? Of ik stop ermee of ik moet iets met dat traumaatje’. Dat laatste doe ik maar. Hoe en wat precies weet ik nog niet. Van me afschrijven is een poging… Stoppen is geen optie, ik wéét dat fietsen weer mooi kan worden. Dan maar even niet met de kerels mee, geen Teutoburgerwald, fietsklimvakantie en andere toertochten. Tikkeltje jaloers ben ik wel op de mannen die morgen de Tecklenburg Rundfahrt gaan fietsen. Maar hej, welke kerel kan nou zeggen dat hij zo’n heerlijke dochter heeft en deze tocht der tochten heeft doorstaan. De Hel van Twente* is er niets bij. Op naar verder herstel. Voorlopig even genieten van het geplukte bosje bloemen onderweg. En de bijtjes laten we maar even voor wat ze zijn…
*Naam van een zware racefietstocht
——————————————
Na dit schrijfsel ben ik mijzelf eens even ‘lekker gaan coachen’. Toch fijn he dat je de nodige skills in huis hebt die je op jezelf kunt toepassen. Kijk, een kapper kan ook echt gewoon zijn eigen pony knippen hoor, dus ik zou ook een heel eind komen.
En dat klopt! Het recept ‘een dubbel portie exposure op een bedje van een mooie stapel ingevulde 5 g schema’s’ bleek pittig maar zeer smaakvol. Op het moment van schrijven bevind ik me namelijk in Frankrijk waar ik inmiddels behoorlijk wat klimkilometers op mijn geliefde racefiets heb gemaakt. Heerlijk weer het ultieme gevoel van vrijheid mogen ervaren en ontzettend genieten van het stukgaan in die bergen!
Toch is buiten het fietsen om de zware lading die nog hangt aan de traumatische bevalling en de 4 zware maanden erna er niet af. Vanuit Frankrijk heb ik een afspraak gemaakt met een collega coach die verloskundige is en EMDR aanbiedt. Wat een geweldige combinatie. Daar waar ik het zelf niet langer kan zijn er anderen om op te kunnen bouwen.
Dank alvast wat je mij gaat brengen collega!