Auteur: Inge Tigelaar

Wie wel eens in Amerika geweest is zal het met me eens zijn. Wat je onder andere bij blijft van het straatbeeld zijn de, aan een dun draadje bungelende, stoplichten aan de overkant van het kruispunt.

En natuurlijk de vele eettenten, op elke hoek van de straat. Amerika is het land van de lange afstanden en maakt het de reizende landgenoot graag makkelijk door op allerlei manieren eten aan te bieden. Keuze genoeg dus, maar de eettenten zijn er ook op gericht om snel en makkelijk aan te kunnen schuiven om vlot weer te kunnen gaan. Je wordt direct geholpen, snel bediend en voordat je reisgenoot je eten op heeft is jouw bord al opgeruimd en ligt ‘the bill’ al voor je op tafel. Niets ‘gezellig uit eten’. Dit is consumeren in de categorie: ‘De nodige calorieën weer binnen en gaan…’ Het is vast niet uit onwil bedacht dit systeem. Fijn dat ze met de, altijd onderweg zijnde Amerikanen, meedenken. Nog effectiever zijn de Drive Thru’s. Bij ons is de Mc Drive natuurlijk wel bekend. In het land van het gemak vind je tevens de Pizza Hut-, Church Chicken- en Taco Bell Drive Thru. Hooters heeft, voor zover mij bekend, geen Drive Thru en vele mannen zullen dit logisch vinden.

Mocht je Drive Thru fan zijn geworden, dan hoef je het gelukkig niet alleen te doen met fastfood. Voor je koffie is er de Starbucks Drive Thru. Voor je alcoholische versnaperingen de Beer Thru, pinnen kun je bij de Drive Thru Bank, je vieze was wegbrengen en de schone weer ophalen doe je bij The Laundry Drop Off en medicatie kun je ophalen bij de Pharmacy Drive Thru. Ik zag zelfs een Drive Thru Prayer Place. Ook zal ik er niet van opkijken als dezelfde tandartsen en plastic chirurgen die met een prachtige glimlach op grote billboards reclame hangen te maken ook een Drive Thru praktijk gaan beginnen. Leuker kunnen ze het dus niet maken, wel makkelijker.

Oké, van sommige diensten die op deze manier aangeboden worden begrijp ik het nut. Snel en makkelijk voor de, haast in de auto wonende, klant en snel geld verdienen door de aanbieder. Maar op een aantal momenten ervaar ik hier dat ik juist alle ruimte en aandacht wil voor daar waar ik voor betaal en wat ik nodig heb. Voor een lekkere bak koffie zoek ik een prettige plek, ga ik even zitten en genieten. Uit eten staat voor mij synoniem aan ‘zonder haast bijpraten met mijn tafelgenoot’. Als ik aan de medicatie moet hoor ik graag rustig alle informatie die ik weten moet zonder in m’n nek hijgende (lees toeterende) medepatiënten achter me.

Ik ging mijn eigen diensten eens na. Het concept supervisie en coaching via Skype verkoop ik ook door te vertellen dat het reistijd scheelt en mooi makkelijk is zo vanuit huis of kantoor. Maar, ik weet,  zodra we letterlijk verbinding hebben gemaakt, vindt er ook figuurlijk verbinding plaats. Alle tijd, ruimte en aandacht voor de klant. Mijn vraag aan jullie is om ook eens stil te staan bij de manier waarop jij jouw diensten aanbiedt. Zijn er onderdelen die je verkoopt met het idee: ‘effectief, weinig tijdsbelasting en dus snel resultaat?’ Besef wel dat het werk dat we doen mensenwerk is. En dit werk vraagt soms om vertraging. Vertraging en echte aandacht levert in mijn ogen meer bewustwording op en uiteindelijk op langere termijn resultaat. En wat betreft je eigen opbrengst? Natuurlijk moet je rondkomen van het werk dat je doet. Maar is geld ooit je enige drijfveer geweest om te doen wat je doet? Ik hoop dat wanneer de klant, het team, de organisatie meer tijd nodig heeft omdat ze er even niet uitkomt, je deze geeft en de voldoening groter is dan wanneer je snel even een ‘uurtje factuurtje afspraak’ plant met ze.

Succes met de business, maar blijf servicegericht!

p.s. Graag had ik uitgebreid het verhaal van de Mc NASA van de serveerster willen horen en met jullie willen delen (ja, er is écht een Spaceshuttle broodje te krijgen bij de Mc Donalds vlakbij het Kennedy Space Center), maar helaas. Ik haalde hem bij een Drive Thru…

Er valt niets te plannen met de anders zo sociale, gastvrije Amerikaan op 27 november 2014. Alles wordt aan de kant gezet, stilgezet want… Het is Thanksgiving Day. Al dankend geven zij hun dierbaren alle liefde en aandacht. En in Amerika wordt dit vanzelfsprekend ondersteund met eten, eten en nog eens eten.

Wij Nederlanders associëren Thanksgiving met dé kalkoen. En jawel, deze komt wel degelijk op tafel. Niet zomaar een kalkoen zoals wij ze kennen. Nee, in the USA is alles ‘BIG’, zo ook de kalkoen. En deze wordt dus voorgeschoteld, gevuld en al.

Van oorsprong is Thanksgiving een feest om God te bedanken voor de oogst en andere goede dingen in het leven.

Ook al is er geen afspraak te maken rond 27 november. Ik vind de gedachte wel mooi. Dankend geven.

Een bloeiende organisatie is ooit ontstaan door iemand met een briljant idee. Blijkbaar hadden mensen in de omgeving dat wat ‘de briljant’ kon geven nodig. Deze gift aan de maatschappij was welkom. Er werd meer en meer gebruik gemaakt van de diensten en de ‘genius’ besloot uit te breiden. De organisatie groeide en groeide. Toen kwam het moment dat ze zich vooral bezig leek te moeten houden met hoe ze het best draaiende gehouden kon worden. Uit het oog verdwenen vragen als; ‘waarom zijn we gestart?, wat heb ik te bieden?, wie heeft ons ook alweer nodig?’ Ze was alleen maar bezig met cijfers en een grote oogst.

Je ziet dit vast gebeuren in de praktijk. En ik ben er van overtuigd dat jij organisaties met goede adviezen en coachende vaardigheden weer laat kijken naar de essentie.

Terug naar Thanksgiving.

Het geven, omdat je dankbaar bent voor dat wat je hebt gekregen. Natuurlijk heb je zelf hard gewerkt voor de rijkdom of ervaring die je nu bezit. Maar zonder de mensen om je heen, die jouw diensten af willen nemen, kom je er echt niet. Zou je ook een voorbeeld kunnen zijn naar grotere organisaties?

Zullen we op 27 november ruimte maken in onze agenda, de boel even stilzetten en een beetje Amerika naar Nederland halen?

Ben je dankbaar? Zo ja, aan wie of welke organisatie wil jij deze dag dankend iets teruggeven?

Happy Thanksgiving!

p.s. Niet verbaasd zijn over het bijkomend voordeel, want… ‘Wie zaait, zal oogsten’.

Uitblinken… Fantastisch. Het zou toch wat zijn. Ik ergens in uitblinken. Wat zou dát goed voelen. Als ik toch eens net zo goed kon sporten als Marco die zijn resultaten via Runkeeper deelt. Als ik toch die beelden zó kon vangen als Jochem via Instagram.. Als ik nou eens net zo gevat kon zijn als Marit, die daarom honderden Twittervolgers heeft… Als ik toch zo’n boeiende cv zou kunnen krijgen als die van Erwin op LinkedIn. Wat een talenten!
Als ik toch eens net zoveel reacties op een spontane picknickuitnodiging via Facebook zou krijgen als Marieke. Facebook… met al die gelukkige gezinnetjes met lieve, creatieve en grappige kinderen. Die input van positweets, gelukkigzijnfeeds, pfff, het zou me depressief kunnen maken… Mijn eigen leven lijkt dan zo saai. Waar ben ik goed in? Ik scroll door de berichten en zie wat anderen allemaal wél kunnen.
We laten heel wat waarheden zien op Social Media. De mooie kanten van het leven worden graag belicht. Het in spanning afwachten van het virtuele applaus vertaald in ‘likes, retweets en shares’. Aanzien en erkenning. ‘Kijk eens hoe fijn mijn leven is’.
Toch weet ik dat er een andere kant is. Het leven is niet alleen maar leuk. Natuurlijk delen we niet graag dat we 4e zijn geworden, dat je baas vandaag even niet zo blij met je was, dat we in vechtscheiding liggen of dat je leven zo alledaags is.
Maar… ik neem me voor om ook eens ontzettend uit te blinken. Uitblinken in mijzelf zijn. Daar is niemand toch beter in dan ik? En dat doet ook niemand mij na!